Over Leni Tas

Voor, tijdens en na de studie Humanistiek aan de Universiteit voor Humanistiek te Utrecht, heb ik diverse paden bewandeld, die niet de mijne waren, en heb ik vele onaangename en opgelegde versnellingen in mijn leven ervaren. Zij hebben ertoe geleid dat ik inwendig noodzakelijk moest vertragen in mijn eigen leven. Toen ik zag dat ook meerdere mensen van (opgelegde) versnellingen in hun leven last hadden, wilde ik iets doen om het “vertragen” werkbaar te maken: voor mezelf, maar ook voor anderen. Hieruit is mijn project ontstaan om mensen te willen helpen hun leerprocessen te ontdekken bij zichzelf en te helpen vertragen, wanneer ze dit nodig vinden. Aan de universiteit heb ik hiervoor een prachtige voedingsbodem tot me mogen nemen voor mijn visie, waarvoor ik zeer dankbaar ben. Vooral de visie van de Nederlandse Humanistische filosoof Harry Kunneman heeft mij sterk geïnspireerd. Graag haal ik centrale thema´s en verbanden aan van zijn gedachtegoed om mijn visie kracht bij te zetten.

De visie van Leni Tas

We leven in een snelle en hectische wereld, vol techniek en koopwaar. We werken er in, we wonen er in, we leven er in. Het is volop in ontwikkeling en deze ontwikkeling gaat steeds sneller. Geen wonder dat mensen vastlopen en bepaalde ontwikkelingen, of het veel of weinig betreffen, niet kunnen bijbenen. Onze samenleving, die ook wel “laatmodern” genoemd wordt, is zó complex en snel geworden dat mensen niet meer weten wat waar te zoeken en te doen om een goed leven te leiden in onze techno-samenleving. Wat is nog werkelijk goed? Vervlakking treedt overal op om ons heen en we ontwortelen. Het dikke ik in onszelf en anderen, vol van lomp eigenbelang, dreigt met diens opmars de samenleving te gronde te richten. We komen niet meer goed bij onszelf en wijsheid vinden we dan niet. Wie zijn wij eigenlijk? Waartoe leven we? Dergelijke levensvragen, ook wel “trage vragen” genoemd, zijn van groot belang om onze plek te gaan weten in onze samenleving. Juist deze vragen helpen ons om het snelle dikke ik te begrenzen en te zien waar het in het leven nu werkelijk om gaat: een goed leven goed te leven. 

Het leven moet zodoende niet alleen deugen voor de persoon in kwestie, maar ook deugdzaam geleefd worden door deze zelf. Het betreft het nastreven van zelfgekozen specifieke waarden, die ertoe doen in het leven, en het leven de moeite waard maken. We kunnen ons niet met waarde-volle trage vragen verwonderen over het leven zonder er ook diepgaand mee betrokken te zijn. Deze betrokkenheid vraagt om latende compassie en mildheid voor de door ons gegeven betekenissen van ervaringen, alsook het radicaal accepterend doorleven van de eigen emoties en ervaringen. Dit zijn soms ervaringen of emoties, die er niet mogen zijn. Ze worden vaak als lelijk of slecht beschouwd, maar zijn dit in wezen niet. Ze vragen eerder aandacht en liefde van ons en willen geaccepteerd worden als een onderdeel van ons. Met onze liefde en acceptatie blijken ze eerder goed en prachtig te zijn dan lelijk of slecht. Wat we eigenlijk nodig hebben, kortom, is “innerlijke vertraging in de externe samenleving”. “Traagheid” blijkt dan in essentie het Goede, als zijnde de bron voor ons bestaan en bewustzijn, te weerspiegelen. In denken en doen zie ik het als toenemende noodzakelijke wijsheid voor onze toekomstige wereldsamenlevingen dan ook gesymboliseerd in het dier van de slak. Er is in dit verband een mooie gezegde aan te halen: “De slak op de goede weg wint het van de haas op de verkeerde weg.” 

Hoe zien het trage denken en doen er eigenlijk uit? Wat denken en doen we eigenlijk traag als we ons filosofisch bezighouden met traagheid als het Goede? Mocht je meer hierover willen weten, dan kun je bij de pagina Publicaties informatie over mijn boekjes bekijken en links vinden om verschenen publicaties over filosofische traagheid desgewenst te kopen of gewoon contact met me opnemen via de pagina Contact.

Copyright © 2023 door Leni Tas